Ewa: Uważność rozgaszczała się w moim życiu stopniowo. Swoją ścieżkę rozpoczęłam prawie dekadę temu – od ciała i prób zrozumienia dolegliwości, które mnie wówczas trapiły. Później przyszedł czas na ignorowane przez lata emocje, a następnie wszystko inne. Okazało się, że te krótkie, uważne chwile zatrzymania, które zaczęłam fundować sobie regularnie w ciągu dnia, sprawiły, że czuję się lepiej – bardziej spokojna, mniej zestresowana i w zdecydowanie większej równowadze.

Praktyka uważności nauczyła mnie również czerpania większej radości z codzienności, z tych często błahych, rutynowych czynności, które w znakomitej większości wypełniają nasze życie. W końcu nie chodzi o to, żeby wiecznie czekać na idealne okoliczności, ale o to, by w tym nieidealnym świecie umieć odnaleźć chwile szczęścia – żeby bywać szczęśliwą mimo wszystko.

Ania: Kiedy dziewięć lat temu przeprowadziłam się do Belgii, joga była jedyną aktywnością, którą mogłam wcisnąć w napięty grafik. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zostanie ze mną na dłużej. Dzięki niej zaczęłam lepiej rozumieć, czego naprawdę potrzebuję.

Gdzieś z tyłu głowy obijała się myśl: A co, gdyby zostać nauczycielką jogi? Przez długi czas nie miałam odwagi, by wsłuchać się w ten głos. Aż pewnego dnia pojawiła się okazja – kurs nauczycielski tuż obok domu.

Nauczanie jogi daje mi poczucie sensu, pozwala budować relacje i dzielić się pasją oraz sprawia, że czuję się tutaj jak w domu.

Justyna: Mieszkam w Belgii od 20 lat, zaczęłam fotografować, gdy moje dzieci dorosły i znów miałam więcej wolnego czasu.

Najbardziej lubię fotografię portretową.

Wierzę, że każda twarz skrywa swoją historię, zapisaną w spojrzeniu i rysach. To właśnie fascynuje mnie najbardziej - możliwość uchwycenia tych historii.

Jowita: Drzemie we mnie artystyczna dusza o wielu pasjach, ale sport tak naprawde nigdy nie odgrywał większej roli w moim życiu.
Przygoda z bieganiem zaczęła się zupełnie spontanicznie – dwa lata temu, wraz z kolegami z pracy, zdecydowałam się wziąć udział w krótkim biegu uniwersyteckim. Był to mały krok, który nieoczekiwanie stał się początkiem wielkiej zmiany. Za namową bliskiej przyjaciółki ze studiów zapisałam się na półmaraton. To właśnie wtedy pojawił się pierwszy medal. Z czasem bieganie stało się dla mnie czymś więcej – sposobem na złapanie dystansu, na znalezienie równowagi a takze inspiracją dla innych. Nie tylko wpłynęło pozytywnie na moje zdrowie, ale wzbudzilo zainteresowanie wśród znajomych i przyjaciół, tworząc coś więcej niż tylko sportową pasję.

Bieganie uratowało mnie w trudnym momencie życia i przyniosło mi nieopisany wewnętrzny spokój.

Marta: To, co kiedyś wydawało się tylko dziecięcą wyobraźnią - magia - dziś towarzyszy mi na co dzień. Belgia otworzyła mi drzwi do ezoteryki - tu odkryłam siebie i nauczyłam się zarządzać swoim życiem i energią.

Agnieszka: Już jako dziecko spędzałam na boisku niezliczone godziny każdego dnia.

To właśnie futbol nauczył mnie, że osiąganie celów wymaga ciężkiej pracy, determinacji i wielu wyrzeczeń.

Jolanta: Od ponad 30 lat rozwijam swoją miłość do tkactwa, odkrywając jego nieskończone możliwości. To sztuka, która nie wymaga talentu, lecz chęci, cierpliwości i radości z tworzenia. Wspólne splatanie nici uspokaja, wspiera koncentrację i pozwala oderwać się od codziennego zgiełku.

Milena: Swoją przygodę ze sportem zaczęłam w wieku dwunastu lat. Od zawsze byłam osobą aktywną i wysportowaną. Brałam udział w licznych zawodach szkolnych, takich jak rzut oszczepem, pchnięcie kulą, koszykówka czy siatkówka. Decyzja o spróbowaniu podnoszenia ciężarów pojawiła się dość przypadkowo – pewnego dnia wybrałam się na trening z grupą koleżanek. Z całej grupy tylko ja zostałam na dłużej.

Marta: Uwielbiam robótki ręczne i tworzę różnorodne okazyjne stroiki, często z nieoczywistych materiałów. Przeplatam ze sobą tematy boho, glamour i loft... a nawet „coś z niczego”, osiągając imponujące efekty.

Ola: Odkąd pamiętam goniłam czas.. jako dziecko uwielbiałam angażować się we wszystko, byłam wszędzie - tańczyłam, śpiewałam, grałam w piłkę nożną i koszykówkę, jeździłam w szkółce łyżwiarskiej, występowałam w teatrze, pomagałam innym, byłam przewodniczącą samorządu i sprzedawałam w sklepiku szkolnym ... Czas mnie wtedy lubił, miałam go jakoś więcej, na wszystko go wystarczało, nigdy mnie nie zawiódł, był jakiś łaskawszy.

Potem z upływem lat robiło się trudniej, było już tylko gorzej.. Aż dopadło mnie coś, na co nie byłam gotowa - czas przestał być moim przyjacielem. Dzieliłam go, starałam się go oszczędzać, prosiłam o dawne względy.. Ale nic z tego.. Moja natura, ciągła chęć przebywania wśród ludzi, żonglowanie wszystkimi aktywnościami naraz i rzec można - uciążliwa spontaniczność - nie chciały współpracować z czasem.

I chyba dlatego jestem teraz tutaj.. Przyjechałam do Belgii wraz z rodziną, by odkryć, że moją pasją jest.. poszukiwanie czasu - dla siebie. Brakowalo mi go od wielu lat, ale teraz mieszkając tu czuje, że on w końcu zaczął być znowu ze mną. W Belgii znalazlam oddech w życiowej zadyszce, czułość dla samej siebie i czuje, ze teraz zaczyna sie znowu „mój czas”.. Wiem, ze będę go dalej dawać innym, wspierać tych, którzy tego potrzebują, angażować się w różne projekty i tego nie chce zmieniać.. Ale czuję, że zaczęła się także zmiana.. czas stanie się z powrotem moim sprzymierzeńcem i pomoże mi sięgać po marzenia. Będę go szanować i z całych sił tulić, bo już wiem jak kruchy jest i delikatny.. Mój czas.

Ela: Mam 44 lata i od 2021 roku jestem instruktorką zumby, sprawia mi to ogromną radość. Tańczę trzy razy w tygodniu – zumba daje mi energię i pozwala naładować baterie. Zaczęłam kurs instruktorkę w jednym z najtrudniejszych momentów w moim życiu. Wieczorami, online, szukałam ucieczki w tańcu od ciężkich dni spędzonych przy łóżku umierającej mamy. Prowadzenie zajęć na początku nie było łatwe – potrzebowałam czasu, by zebrać odwagę. Ale teraz, po przezwyciężeniu tego, nie wyobrażam sobie życia bez Zumby.

Marta i Joanna: Odkąd sięgam pamięcią, w Polsce każdego roku całą rodziną przygotowywaliśmy setki kilogramów kiszonej kapusty. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że te fermentowane warzywa, które jedliśmy przez cały rok, były prawdziwą bombą zdrowotną. Dziś, razem z moją siostrą-bliźniaczką Joanną, kontynuujemy tę tradycję, przygotowując pyszne fermentowane warzywa.

Nasze produkty powstają w sposób naturalny – bez dodatku cukru, konserwantów, wzmacniaczy smaku czy barwników. Ponieważ głęboko wierzymy w dobroczynne działanie sfermentowanej żywności, dzielimy się naszą wiedzą nie tylko poprzez nasze wyroby, ale także organizując warsztaty, na których uczymy innych sztuki fermentacji.

Chór Polonia Cantante: został założony w 2019 roku przy Polskiej Szkole im. Wisławy Szymborskiej (w Leuven).

To chór amatorski, który powstał zupełnie przypadkowo (choć niektórzy twierdzą, że to było przeznaczenie :).

Joanna (JoBee Project) Kocham śpiewać, od dziecka, bo daje mi to przede wszystkim ogromną radość, kolory i magię. Śpiew zmienia życie na lepsze i barwniejsze, poprawia nastrój, podnosi energię. Śpiew zabiera mnie na niezapomniane przygody, gdzie zwiedzam i poznaję nowe kraje, kultury, ludzi. Śpiew jest dla wszystkich, jest dla każdego i daje nieograniczone oceany dobra dla ciała i ducha. Warto śpiewać codziennie od samego poranka by zaznaczyć wyjątkowość przebudzenia się na nowy dzień. Życie ze śpiewem to lepsze życie.

Marta: Jako mała dziewczynka, stałam na palcach i z zachwytem obserwowałam piękne baleriny. To wtedy narodziła się moja miłość do tańca. Ukończyłam szkołę baletową, przez 15 lat występowałam na profesjonalnej scenie jako solistka baletowa, a później zdobyłam tytuł mistrzyni baletu. Dziś dzielę się moim doświadczeniem z innymi.

Taniec to pasja, która łączy ludzi.

Marta: W pracy już myślami jestem na rowerze, czekając na wieczór, kiedy w końcu wsiądę i ruszę przed siebie. Sama myśl o tej chwili wywołuje u mnie przysłowiowe motyle w brzuchu. Może przejadę dziś trzydzieści kilometrów, a może sto pięćdziesiąt – decyzję podejmę w trakcie jazdy.

To mój czas, by pobyć sama ze sobą, celebrować spokój i wolność. W myślach wrócę do tego, co już się wydarzyło, analizując „co by było gdyby”. Na chwilę zatrzymam się, by podziwiać piękno natury albo zamienić kilka słów z nieznajomym.